Βρείτε απαντήσεις στα πιο συχνά ερωτήματα
Ο καρκίνος του παχέος εντέρου είναι μια κακοήθης νόσος που ξεκινά από τα επιθηλιακά κύτταρα του εντερικού βλεννογόνου. Όταν ο όγκος εντοπίζεται στο τελικό τμήμα του παχέος εντέρου (ορθό), ονομάζεται καρκίνος του ορθού. Μαζί αναφέρονται και ως ορθοκολικός καρκίνος.
Είναι η τρίτη πιο συχνή αιτία θανάτου από καρκίνο τόσο στην Ευρώπη όσο και στις ΗΠΑ, και ευθύνεται για περίπου το 13% όλων των καρκίνων. Συνήθως προσβάλλει άτομα άνω των 50 ετών.
Ηλικία άνω των 50
Γενετική προδιάθεση (15-30% των ασθενών)
Οικογενή σύνδρομα όπως Lynch syndrome, FAP
Διατροφή φτωχή σε φυτικές ίνες
Καθιστική ζωή, παχυσαρκία, κάπνισμα
Αλλαγές στις συνήθειες του εντέρου (διάρροια, δυσκοιλιότητα)
Αίμα στα κόπρανα
Πόνος και φούσκωμα στην κοιλιά
Αναιμία
Απώλεια όρεξης, κατάθλιψη
Ψηλαφητή κοιλιακή μάζα
Η βασική διαγνωστική εξέταση είναι η κολονοσκόπηση με βιοψία. Αν δεν είναι δυνατή, μπορεί να γίνει αξονική κολονογραφία (CT colonography) ή άλλες απεικονιστικές εξετάσεις, όπως αξονική ή μαγνητική τομογραφία, ανάλογα με την περίπτωση.
Η θεραπεία εξαρτάται από το στάδιο της νόσου και μπορεί να περιλαμβάνει:
Χειρουργική εκτομή του όγκου
Συμπληρωματική χημειοθεραπεία ή/και ακτινοθεραπεία
Η έκταση της εκτομής καθορίζεται από την ακριβή εντόπιση του όγκου στο έντερο.
Μέχρι πριν από λίγα χρόνια σε αυτούς τους ασθενείς θα προσφερόταν μόνο η παρηγοριά της χημειοθεραπείας, χωρίς καμία πιθανότητα ίασης.
Τα τελευταία χρόνια η εξέλιξη της ιατρικής έχει δρομολογήσει συνθήκες κατάλληλες που έχουν αναστρέψει σε μεγάλο βαθμό αυτό το αρνητικό τοπίο.
Την στιγμή της διάγνωσης του καρκίνου του παχέος εντέρου πάνω από το 30% των ασθενών θα έχει ήδη μεταστάσεις στο ήπαρ και σχεδόν το 60% θα αναπτύξει μεταστάσεις στο μέλλον. Χωρίς καμία θεραπεία αυτοί οι ασθενείς έχουν μια μέση επιβίωση που κυμαίνεται από 6 ως 12 μήνες. Μόνο με την χημειοθεραπεία μπορεί να φτάσει τους 24 μήνες. Όμως, μόνο η χειρουργική εξαίρεση μπορεί να προσφέρει επιβίωση της τάξης περίπου του 50% στην πενταετία.
Τις τελευταίες δύο δεκαετίες έχουν αναπτυχθεί νέες ογκολογικές, ακτινολογικές και χειρουργικές θεραπείες. Η ανάπτυξη εξαιρετικών αντινεοπλασματικών φαρμάκων έχει αυξήσει σε μεγάλο βαθμό την επιβίωση των ασθενών είτε με χειρουργικά εξαιρέσιμες ηπατικές μεταστάσεις (30%) είτε όχι (70%). Στο χειρουργικό πεδίο περιλαμβάνονται η ηπατεκτομή με εμβολισμό της πυλαίας φλέβας, η ηπατεκτομή σε δύο στάδια, η ηπατεκτομή μετά από χημειοθεραπεία επαναεισαγωγής (μειώνει τον καρκίνο ώστε ο ασθενής να μπορεί να χειρουργηθεί) και συνδυασμός ηπατεκτομής με μεθόδους τοπικής καταστροφής των μεταστατικών όγκων (π.χ. ραδιοσυχνότητες).
Τελευταία μάλιστα, έχει προταθεί ακόμα και η μεταμόσχευση ήπατος σε πολύ ειδικές περιπτώσεις ασθενών με ειδικούς θετικούς προγνωστικούς παράγοντες. Σαν συμπέρασμα μπορούμε να πούμε πως η εξέλιξη στις χειρουργικές τεχνικές αλλά και στην χημειοθεραπεία, έχουν αυξήσει τον αριθμό των ασθενών που πια μπορούν να χειρουργηθούν. Σημαντικό ρόλο παίζει το ογκολογικό συμβούλιο ώστε να επιλεγούν εκείνοι οι ασθενείς που θα ωφεληθούν από το χειρουργείο και ταυτόχρονα εκείνων που θα αποφύγουν ένα «άχρηστο» χειρουργείο.
Χολολιθίαση είναι η δημιουργία συμπαγών σχηματισμών εντός
της χοληδόχου κύστης που μοιάζουν με μικρά χαλίκια ή πέτρες ή
ακόμα και με λάσπη.
Αποτελεί την 2 η πιο συχνή μη μαιευτική έκτακτη ανάγκη,
επηρεάζοντας έως και το 12% των εγκύων γυναικών με κίνδυνο
υποτροπής. Έως και 3% των εγκύων στην Αμερική χρειάζονται
χολοκυστεκτομή τον πρώτο χρόνο μετά τον τοκετό. Η
χολολιθίαση έχει υψηλό κίνδυνο ανάπτυξης σχετικών επιπλοκών
και η μητρική θνησιμότητα μπορεί να φτάσει το 37% εάν η
ασθενής αναπτύξει παγκρεατίτιδα από χολόλιθους.
Σε ορισμένες περιπτώσεις μαζί με την χολολιθίαση μπορεί να
συνυπάρχει και χοληδοχολιθίαση, δηλαδή παρουσία χολολίθων σε
έναν «σωληνάκι» που ενώνει το συκώτι και την χοληδόχο κύστη
με το δωδεκαδάκτυλο και στο οποίο ρέει η χολή. Σε αυτές τις
περιπτώσεις η συνδυασμένη αντιμετώπιση από γαστρεντερολόγο
και χειρουργό, οδηγεί στην λύση του προβλήματος.
Η ομφαλοκήλη είναι μια μορφή κήλης όπου μέρος του περιεχομένου της κοιλιάς (συνήθως λίπος ή έντερο) προβάλλει μέσα από ένα άνοιγμα στον ομφαλό ή γύρω από αυτόν. Το άνοιγμα αυτό δημιουργείται λόγω χαλάρωσης του κοιλιακού τοιχώματος.
Είναι η δεύτερη πιο συχνή κήλη του κοιλιακού τοιχώματος μετά τη βουβωνοκήλη. Εμφανίζεται περίπου στο 10% των ενηλίκων.
Η ομφαλοκήλη στους ενήλικες εμφανίζεται συχνότερα σε άτομα με:
Παχυσαρκία
Εγκυμοσύνη
Χρόνιο βήχα ή δυσκοιλιότητα
Αυτοί οι παράγοντες αυξάνουν την πίεση στην κοιλιακή χώρα και επιβαρύνουν το κοιλιακό τοίχωμα.
Προεξοχή ή διόγκωση στον ομφαλό
Πόνος ή αίσθημα βάρους, ιδιαίτερα σε καταστάσεις που αυξάνουν την πίεση στην κοιλιά
Σε αρκετές περιπτώσεις μπορεί να μην υπάρχουν καθόλου συμπτώματα.
Η διάγνωση βασίζεται συνήθως στη φυσική εξέταση από τον γιατρό. Εάν υπάρχει αμφιβολία, μπορούν να γίνουν απεικονιστικές εξετάσεις όπως υπερηχογράφημα ή αξονική τομογραφία, για την επιβεβαίωση της διάγνωσης και την εκτίμηση του μεγέθους της κήλης.
Οι περισσότεροι ασθενείς επιστρέφουν στις καθημερινές τους δραστηριότητες μέσα σε λίγες ημέρες έως μερικές εβδομάδες, ανάλογα με την έκταση της επέμβασης και τη γενική τους κατάσταση.
